روشنا

به نام حضرت دوست

چهار روز از شروع دهه كرامت مي گذرد، دهه اي كه با ميلاد بانويي عزيز و بزرگوار خانم حضرت معصومه سلام الله عليها عمه سادات شروع و به ميلاد آقايي با كرامت حضرت علي بن موسي الرضا المرتضي عليه السلام ختم مي شود. چه زيبا است اين دهه كه با ميلاد خواهر آغاز و با ميلاد برادر پايان مي يابد.

چه خواهر و برادري كه آسمانيان و زمينيان به آن دو بزرگوار مي بالند.

 این دهه یادآور بسیاری از مطالب عالی و مفاهیم بلند و سازنده و ارزشمند است:

• دهه کرامت یادآور لطیف‌ترین علائق و مهر و وفاهای کم‌نظیر یک خواهر نسبت به مقام شامخ و معنوی برادر است. مهر و وفایی که خواهر مهربان و دلداده را به هجرت وادار نموده و غربت و بیماری و مرگ در فصل جوانی را برای او آسان کرده است. مهربانی که جز در مورد امام حسین و حضرت زینب (علیهما‌السلام) سابقه ندارد.
• دهه کرامت تداعی کننده عزم و قاطعیت و اراده آهنین زنان بزرگ و بانوان والامقام و گرانقدر جهان می‌باشد.
• تمام مفاهیم سازنده‌ای که ما در فرهنگ اسلامی داریم در این دهه تداعی می‌شوند چرا که حرم حضرت معصومه سلام الله عليها و امام رضا علیه السلام کانون دعا و قرآن و نیایش و … است.

• دهه کرامت یادآور تحول آفرینی بانوان آسمانی است و این که می‌توانند رهبری دل‌های صدها میلیون مسلمان را در طی اعصار عهده‌دار بشوند.
• دهه کرامت یادآور بانو حضرت زهرا سلام الله عليها و بانو حضرت زینب سلام‌ الله علیها‌ است.
• تمام مفاهیم سازنده‌ای که ما در فرهنگ اسلامی داریم در این دهه تداعی می‌شوند چرا که حرم حضرت معصومه و امام رضا (علیهماالسلام) کانون دعا و قرآن و نیایش و … است.
• دهه کرامت یادآور تمام خوبی‌هاست. و یادآور جمال انسانی است.

بانو

با همین چشم های خود دیدم، زیر باران بی امان بانو!
درحرم قطره قطره می افتاد آسمان روی آسمان بانو

صورتم قطره قطره حس کرده ست چادرت خیس می شوداما
به خدا گریه های من گاهی دست من نیست مهربان بانو

گم شده خاطرات کودکی ام گریه گریه در ازدحام حرم
باز هم آمدم که گم بشوم من همان کودکم همان، بانو

باز هم مثل کودکی هر سو می دوم در رواق تو در تو
دفترم دشت و واژه ها آهو…گفتم آهو و ناگهان بانو…

شاعری در قطار قم - مشهد چای می خوردو زیر لب می گفت:
شک ندارم که زندگی یعنی، طعم سوهان و زعفران بانو

شعر از دست واژه ها خسته است بغض راه گلوم را بسته است
بغض یعنی که حرف هایم را از نگاهم خودت بخوان بانو

این غزل گریه ها که می بینی آنِ شعر است، شعر آیینی
زنده ام با همین جهان بینی، ای جهان من ای جهان بانو

کوچه در کوچه قم دیار من است شهر ایل من و تبار من است
زادگاه من و مزار من است، مرگ یک روز بی گمان بانو

…